PW anodowym utlenianiu aluminium, w przeciwieństwie do konwencjonalnego lakierowania, na powierzchni nie tworzy się kolejna warstwa innego materiału, ale powierzchnia materiału aluminiowego zmienia się w tlenek glinu. Warstwa ta zapobiega dalszej korozji materiału, jest wielokrotnie bardziej odporna na ścieranie i zarysowania niż oryginalny materiał. Warstwa posiada mikroporowatą strukturę, którą można wypełnić farbą, a następnie uszczelnić, dzięki czemu tak zabarwione powierzchnie są zwarte i nie ulegają zdarciu.

Proces anodowania:

Elementy mocowane są na zawiasie i przechodzą przez poszczególne wanny linii ze zbiornikami do obróbki wstępnej, jak odtłuszczanie, wytrawianie, klarowanie, do kąpieli anodującej, gdzie zawias poddawany jest procesowi elektrolitycznemu w roztworze kwasu siarkowego, po którym na powierzchni elementów tworzy się tlen i utlenia podstawowy materiał Al do tlenku glinu. W anodowaniu naturalnym tworzy się warstwę o grubości od 10 do 20 μm, która służy do anodowania dekoracyjnego, przy anodowaniu twardym tworzy się warstwę o grubości od 10 do 80 µm. Kolejnymi krokami są opcjonalne elektrolityczne lub organiczne procesy barwienia i różne rodzaje uszczelniania.
Podczas uszczelniania porowata struktura tlenku zamyka się, uzyskując wysoką odporność na korozję. Powstały anodowany materiał staje się gładki, twardy i bardziej odporny chemicznie, na korozję i zużycie niż sam metal.

Wzrost warstwy

Warstwa tlenku w trakcie procesu anodowego utleniania narasta zarówno do wewnątrz, jak i na zewnątrz, w kierunku od pierwotnej powierzchni, podczas gdy nominalny wzrost na zewnątrz, czyli przyrost wynosi około 50% grubości warstwy. Oznacza to, że przy grubości warstwy 30 µm warstwa oksydacyjna powoduje zmniejszenie otworu 2x15 µm = 30 µm.